ბოლო მოვლენებით რომ დავიწყოთ, რა მდგომარეობაა „რუსთავი 2“-ში ფინანსური კუთხით? ქიბარ ხალვაში ამბობს, რომ ტელეკომპანიის ანგარიში ცარიელი დახვდა. ნიკა გვარამიას განცხადებით კი „რუსთავი 2“-ს ხელოვნურად აკოტრებენ. თქვენ რა ინფორმაცია გაქვთ? 

ამ საკითხზე ინფორმაცია მივიღე ქიბარ ხალვაშთან და პაატა სალიასთან შეხვედრაზე. ქიბარი ამბობდა, რომ სალაროში მხოლოდ 800 ლარი იყო დარჩენილი. გარდა ამისა, კომპანიას დაგროვილი აქვს ვალები. ანძის სიგნალის გამავრცელებლის რამდენიმე თვის ვალიც კი ჰქონიათ და გაუფრთხილებიათ, თუ არ გადაიხდით, გამოვრთავთო. მოკლედ, ძალიან მძიმე სურათი დამიხატეს და ჯერ არ მაქვს იმის საფუძველი, რომ ეჭვი შევიტანო მათ ნათქვამში.

როგორ ფიქრობთ, რატომ არის ასეთი მძიმე ფინანსური სურათი? რეალურად, ასეთი წამგებიანი კომპანია იყო „რუსთავი 2“? ხელოვნურად ხომ არ ხდებოდა ვალების დაგროვება? 

იმდენად დახურულია ეს თემა, რომ მიჭირს ბოლო დროს განვითარებული მოვლენების შეფასება. პაატა სალია მონდომებული დირექტორი ჩანს. იმედი მაქვს, გაარკვევს, რა ხდებოდა რეალურად კომპანიაში. ჩემგან, ასე გვერდიდან მსჯელობა ძნელია. მხოლოდ ის ვიცი, რომ ქვეყანაში სატელევიზიო ბაზარი ვითარდება, შესაბამისად, ბიუჯეტი ათჯერ და მეტჯერ გაიზარდა. მესმის ისიც, რომ ტელევიზიებს ხარჯები გაუძვირდათ, მაგრამ მაინც გაკვირვებული ვარ, რა გახდა ასე გაუთავებლად მინუსში ყოფნა? ეს ყველა ტელევიზიას ეხება. გვახსოვს, „ნაციონალების“ ხელისუფლების დროს ტელევიზიებს პერიოდულად ვალები უგროვდებოდათ, მათ შორის, „იმედსაც“ და „რუსთავი 2“-საც. დღესაც ანალოგიური სიტუაციაა. ეს ორი დიდი ტელევიზია კვლავ დიდ ვალებშია.

ვიცით, რომ დღევანდელი მონაცემებით, საერთო სარეკლამო მზარდი ბაზრის 60% „რუსთავი 2-ს“ უჭირავს. უფრო დიდი წილი აქვს, ვიდრე ყველა დანარჩენ სატელევიზიო თუ არასატელევიზიო მედიას. შეიძლება, ეს ბიუჯეტიც არ იყოს ტელეკომპანიისთვის საკმარისი?

ცნობილია, რომ არხზე იყვნენ პრივილეგირებული ჯგუფები, რომელთაც ძალიან მაღალი ხელფასები ჰქონდათ, მაშინ როცა ზოგიერთი თანამშრომელი არაპროპორციულად დაბალ ხელფასს იღებს. ალბათ, აქაც დიდი ხარჯი მიდის. შეიძლება ეს არასწორი მენეჯმენტის ბრალიც იყოს, შეიძლება კონკურენციით გამოწვეული ძალიან ძვირი პროექტების, რომლებიც ფინანსურად გამართლებული არ უნდა ყოფილიყო. ასევე სანახავია, რეალურად რა როლი შეასრულა ყადაღამ, რომელიც ტელეკომპანიის ქონებას ქიბარ ხალვაშის მოთხოვნით დაედო. ორივე მხარეს აქვს დღეს არგუმენტი, რომ თითი მეორე მხარეს გაიშვიროს. თუმცა, ორივე აღიარებს, რომ „რუსთავი 2“ უმძიმეს ფინანსურ მდგომარეობაშია. 

დღეს მე „რუსთავი 2-ში“ ჯერ არც წილი მაქვს და არც ახლო პერსპექტივა ჩანს, რომ იქ ვიმუშავებ, მაგრამ, დაბრუნების შემთხვევაში, რეალურად მივაქცევდი ყურადღებას, რომ ეს სფერო დაბალანსებული იყოს. რეალურად, სატელევიზიო ბაზარი თუ არ დაუბრუნდა ბიზნესის მოდელს, თუ ისევ პოლიტიკური ფულის ამარა და იმედად დარჩა, სიტუაციას არაფერი შეცვლის. ისევ ძველ წრეზე იტრიალებს, ისევ ხელიდან ხელში გადავა. 

რამდენად რეალურია ვარაუდი, რომ ახალმა მფლობელმა შეიძლება „რუსთავი 2“ გააკოტროს?

გაკოტრების შესახებ ხმების პარალელურად, ვრცელდება ინფორმაცია, რომ შეიქმნება კიდევ ორი ოპოზიციური და კრიტიკული სატელევიზიო არხი. შესაბამისად, ვისმენთ ოპტიმისტურ განცხადებებს, თითქოს ეს არხები გადაქაჩავენ „რუსთავი 2-ის“ მაყურებელს. 

ის, რომ არხი სიმწვავეს დაკარგავს, ამ ნაწილს ვეთანხმები და, ვფიქრობ, ეს უბრალოდ დროის საკითხია, მაგრამ განწყობა, რომ „რუსთავი 2-ის“ მაყურებელი ადგება და გადაჰყვება მის ყოფილ „უნიჭიერეს მენეჯერს“ და „ძალიან პოპულარულ ჟურნალისტებს“, არის აბსოლუტურად მცდარი და ნიშნავს იმას, რომ სატელევიზიო სპეციფიკა კარგად არ ესმით. დავსვათ მარტივი შეკითხვა: თავის დროზე, ნაციონალურმა მოძრაობამ რატომ გადაწყვიტა, რომ ჩვენთვის „რუსთავი 2“ წაერთმია და რატომ არ სცადა საკუთარი ტელევიზიის გაკეთება? იმიტომ, რომ კარგად ესმოდათ ბრენდისა და ათწლიანი პირველობის ფასი, რომელიც სისხლით, ოფლით, ჭიდაობით, ბრძოლით იყო მოპოვებული. 

ასე მარტივად „რუსთავი 2-ს“ კონკურენციას ვერ გაუწევენ. არ შველის ორი, თუნდაც ათი ტელევიზიის გახსნა. ბაზარზე რაც მეტი ტელევიზია იქნება, მით უკეთესია ინფორმაციის მიღების თვალსაზრისით და წარმატებას ვუსურვებ ამ იდეის განხორციელებაში ყველას, მაგრამ ეს ორი რამ ერთმანეთთან თანხვედრაში არ არის. 

ეს ტელევიზიები წაიყვანს მაყურებლის მნიშვნელოვან ნაწილს მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ „რუსთავი 2“ გაკოტრდება. ეს ალბათ კარგად ესმის დღევანდელ ხელისუფლებას და დაინტერესებულია, რომ აუდიტორია შეინარჩუნონ და არ გადააყოლონ, მაგალითად, გვარამიას, რომელიც, პირდაპირ რომ ვთქვათ, ანტისახელისუფლებო ტელევიზიას აკეთებს. აქედან გამომდინარე მგონია, ხელისუფლება ყველანაირად შეეცდება, რომ „რუსთავი 2“ არ გაკოტრდეს და გააგრძელოს ფუნქციონირება. თუმცა, ვიმეორებ, რომ სარედაქციო პოლიტიკის სერიოზულ ცვლილებას ველი. „რუსთავი 2“ ისევ პროსახელისუფლებო არხი გახდება, როგორც ეს „ნაციონალების“ დროს მოხდა. მაგრამ ესეც დროებითი იქნება, მე და ჯარჯი შევეცდებით ჩვენი მიზნის მიღწევას. 

თქვენი შეფასებით, ბოლო წლების განმავლობაში „რუსთავი 2-მა“, იმ პოლიტიკური დღის წესრიგითა და სარედაქციო პოლიტიკით, რაც ჰქონდა, უფრო კონსტრუქციული როლი შეასრულა თუ დესტრუქციული? 

ჩემი აზრით - ჰიბრიდული. ორივეს ასრულებდა, დესტრუქციულსაც და კონსტრუქციულსაც. სამწუხაროდ, დღეს ცოტა დარჩა ბაზარზე თავისუფალი და კრიტიკული მედია. კრიტიკულობასთან დაკავშირებით მე ჩემი მიდგომა მაქვს: მთავარია, არ გადავიდეს ცილისწამებასა და უზრდელობაში. ჩემთვის პირადად, კრიტიკულობას ზღვარი არ გააჩნია. ტელევიზია უნდა იყოს ჩასაფრებული მყეფარე ძაღლი, თორემ ნებისმიერ ხელისუფლებას აქვს ცდუნება, რომ ბოროტად გამოიყენოს ბერკეტები და ძალაუფლება. 

დესტრუქციული იყო არხზე ადამიანების ლანძღვა. სხვათა შორის, ეს დესტრუქცია მოწონებით სარგებლობდა გარკვეულ წრეებში, მაგრამ რა შედეგსაც დღეს ვხედავ, შემიძლია ვთქვა, რომ ეს სტრატეგია ჭკვიანური არ აღმოჩნდა. „რუსთავი 2“-ის იმჟამინდელ მფლობელებს ევროპის სასამართლოს დასკვნაში პირდაპირ დაუხვდათ მოსამართლეების წინააღმდეგ მთელი მათი გამონათქვამები და ისტერია, რაც შეფასებული იყო, როგორც ზეგავლენის მოხდენის მცდელობა სასამართლო სისტემაზე. 

რეალურად, ამ გადამეტებული ქცევით, თავიანთი საქმიანობის დასასრული დააჩქარეს. რა იდო ამ სტრატეგიის უკან, ბოლომდე ვერ ვხვდები. ემოციას ნუ დავაბრალებთ გვარამიას მიერ ივანიშვილის მიმართ გამოთქმულ უწმაწურ ფრაზებს. რასაც მე დღეს ვხედავ, ერთი შემიძლია ვთქვა, რომ ამან არ იმუშავა. 

„რუსთავი 2-ის“ მთავარი პრობლემა ის იყო, რომ ჰქონდა ტაბუირებული თემები პარტიული ხაზით. თავისუფალი იყო კრიტიკის მხრივ ერთი მიმართულებით და სრულიად ჩაკეტილი ჰქონდა ეს დამოკიდებულება მეორე მხარეს.

„რუსთავი 2-ს“ რომ მოაშორო ეს ზღვარგადასული ლანძღვა და პარტიული შრე, რომლიც სერიოზულ ტაბუებს უქმნის, რა თქმა უნდა, მნიშვნელოვან როლს ასრულებდა მთელი ეს წლები და მისი ჟურნალისტური ჩასაფრებულობა დღესაც ჰაერივით სჭირდებოდა საზოგადოებას. 

თქვენი სამომავლო სტრატეგია რომ განვიხილოთ, თქვენ განაცხადეთ, გავაათმაგებთ ძალისხმევას, რომ პროკურატურამ რაიმე პასუხი გაგვცესო. ასევე აპირებთ მოწმეთა დაკითხვის ოქმების გასაჯაროებას, ეს არის თქვენი სტრატეგია? 

სამწუხაროდ, გამოძიების მხრივ პროგრესს პრაქტიკულად ვერ ვხედავთ, მაგრამ პესიმისტურად ნამდვილად არ ვართ განწყობილნი. ბევრი საინტერესო ადამიანი დაგვიდგა გვერდით, საინტერესო იდეებით. ესენი არიან იურისტები, მესამე სექტორისა და დიპლომატიური კორპუსის წარმომადგენლები. სხვათა შორის, მათთან კომუნიკაციაში გაჩნდა ისეთი იდეები, რომლებიც მანამდე არც გვქონდა გააზრებული, რომ ბრძოლის ასეთი გზაც არსებობს. მცოდნე და კომპეტენტურ ხალხთან კონსულტაციებით ვყალიბდებით, რა შეიძლება იყოს სწორი გზა.

პირველ რიგში, შევეცდებით, ვაიძულოთ პროკურატურა, შეასრულოს მასზე დაკისრებული მოვალეობა და გააქტიურდეს. ისინი უბრალოდ უხეშად არღვევენ საერთაშორისო კონვენციებს იმით, რომ არ ასრულებენ საქმეს. ჩვენ პერიოდულად ვცდით პროკურატურას, დაახლოებით ორ თვეში ერთხელ ვუგზავნით წერილს და ვთხოვთ სიახლეების გაცნობას. რადგან ჩვენ დაზარალებულად ვართ ცნობილნი, პერიოდულად შეგვიძლია მისვლა და დოკუმენტაციის გაცნობა. საინტერესო ისაა, რომ ახალი, რაც საქაღალდეში გვხდება, მხოლოდ ჩვენი გაგზავნილი წერილებია, სხვა არაფერი.

უკვე მეოთხე წელია არაფერი შემატებია საქმეს. პროკურატურა ვერც ხსნის, რა მიზეზითაა ძიება გაჩერებული. მინდა გითხრათ, რომ საქმის დასახურად მას არანაირი დამატებითი ძალისხმევა აღარ სჭირდება, დასკვნის შედგენის გარდა. უზარმაზარი საქმეა, თითქმის ყველა ჩართული პირის დაკითხვის ოქმი არსებობს. არ არის მხოლოდ ვანო მერაბიშვილის, რომელმაც უარი თქვა ჩვენების მიცემაზე, და ეს მისი უფლებაა. საქმის დანარჩენ, ყველა მონაწილეს დეტალური, აღიარებითი ჩვენებები აქვს მიცემული, საიდანაც ბრწყინვალედ იკვეთება, რა, როგორ მოხდა. 

ჩვენი მეორე მიზანია, რომ გასაჯაროვდეს გამოძიების მასალები. 

გაქვთ ამ მტკიცებულებების გასაჯაროების უფლება? 

აქ სამართლებრივი კაზუსი შეიქმნა: გვაქვს უფლება მივიდეთ კალმით და ფურცლით და გადმოვიწეროთ მასალები, მაგრამ არ გვაქვს ასლის გადაღების უფლება. არის მტკიცებულებათა ნაწილი, რასაც გრიფით საიდუმლო ადევს და, ცხადია, ის ვერ გასაჯაროვდება, მაგრამ დანარჩენის გამოქვეყნება შემიძლია. მაგალითად, ირაკლი ოქრუაშვილის ჩვენების ფრაგმენტი გავასაჯაროეთ, მაგრამ ზღვა მასალიდან ჩვენ ამოღებული გვქონდა ის ნაწილი, რაც გვაინტერესებდა. ვიღაცებმა დაგვაბრალეს, რაც თქვენთვის ხელსაყრელი იყო მხოლოდ ის გამოაქვეყნეთო. კვლავ ასე რომ არ გამოვიდეს, აჯობებს საქმე მთლიანად გასაჯაროვდეს. მგონია, როდესაც საზოგადოება ამ მასალებს გაეცნობა, ყველაზე დიდ სკეპტიკოსსაც აღარ დარჩება შეკითხვა, თუ რა მოხდა რეალურად. 

რა შანსები გაქვთ, რომ პროკურატურა დაითანხმოთ ჩვენებების გამოქვეყნებაზე?

საჭიროა მხოლოდ მათი კეთილი ნება, მაგრამ თუ ვერ დავიყოლიეთ, არც ეგ არის გადაულახავი პრობლემა. შემიძლია, როგორც მხარემ, გავცე მინდობილობა გარკვეული რაოდენობის ადამიანებზე, რომლებიც მივლენ პროკურატურაში და სიტყვასიტყვით ამოიწერენ ჩვენებებს. ერთ თვეს წაიღებს თუ ორ თვეს, არა აქვს მნიშვნელობა, ამ მასალას საზოგადოებას მაინც გავაცნობ. თუ პროკურატურას უნდა, რომ გვაწვალოს და დრო დაგვაკარგვინოს, არ არის პრობლემა, ამასაც შევძლებთ, რადგან სამართლებრივად ამას წინ არაფერი უდგას. 

წესით, ხელისუფლებას უნდა უნდოდეს ამ ჩვენებების გასაჯაროება, რადგან ამ დანაშაულში ფიგურირებენ წინა ხელისუფლების მაღალჩინოსნები.

თან უნდათ, თან - არა. მივუბრუნდები თემას, რატომ შემოგვთავაზეს 40% და რატომ არ მივიღეთ? ამ განაწილებით ხელისუფლება გადასარევად აგვარებდა ყველაფერს: პირველი - სამართლიანობა აღდგებოდა, თუ ჩვენც მივიღებდით წილის თაობაზე მათ წინადადებას, და მეორე - თუ დავთანხმდებოდით წინადადებას, პროკურატურასთანაც აღარაფერი გვექნებოდა სადავო. მაგრამ ერთი რამე გამორჩათ, რომ ეს ჩემთვის მიუღებელია იმ მარტივი მიზეზის გამო, რომ უსამართლობის შეგრძნება არსად წასულა. „რუსთავი 2“ ხომ მართლა შიმშილის დროს, სახლიდან მიტანილი საბჭოთა ტელევიზორითა და ვიდეომაგნიტოფონებით შევქმენით? არ გვქონდა არანაირი ჟურნალისტური რესურსი და ამ სფეროში ჩვენი ცოდნაც ნულთან ახლოს იყო. ვიყავით ენთუზიასტების ჯგუფი, რომელთაც რაღაცის გაკეთება გვინდოდა. დღეს და ღამეს ვასწორებდით და მართლა არაფრისგან ნომერ პირველი ტელევიზია შევქმენით. იმის მერე გაუთავებლად მოდიან რიგრიგობით ხელისუფლებები: ერთს უცერემონიოდ მიაქვს და საერთოდ ძაღლადაც არ გვაგდებს, მეორე კი მეუბნება, რომ აგერ, ცოტა წილს დაგითმობ და მადლობა მითხარიო. არ მინდა! არ მიღირს, რადგან 2004 წელს, როდესაც ეს ტელევიზია წაიღეს, იყო მძიმე ფსიქოლოგიური დარტყმა. გამოჩნდა ახალი ხელისუფლება, რომელმაც გაგვიჩინა იმედი, რომ სამართლიანობა აღდგებოდა და ამ დროს, ჩვენ თვალწინ, ისევ სხვაგან მიდის ეს ყველაფერი. გთავაზობენ - აგერ, ბოლო ვაგონია დარჩენილი და შეახტი, თუ გინდაო. არ მინდა! ჯარჯისაც ვუთხარი - თუ გინდა პრაგმატულად შევხედოთ, რა მძიმე 15 წელი გამოვიარეთ, შენ გინდა კიდევ 15 წელიწადი სინდისი გქენჯნიდეს-მეთქი? ხომ დაგვღალა ამან და ახლა კიდევ თავიდან? მირჩევნია ვთქვა, რომ წამართვეს, ისევ დამჩაგრეს, მაგრამ ამ ფარსში მე მაინც არ ვმონაწილეობ. 

სამწუხაროდ, ამ ხელისუფლებას არ ჰყოფნის პრაგმატიზმი, რომ, პირველ რიგში, მას სჭირდება კრიტიკული ტელევიზია. სამწუხაროდ, ეს ყველაფერი დამთავრდება იმით, რომ „რუსთავი 2“ გახდება არათავისუფალი არხი და არ მინდა, ამაზე პასუხისმგებლობა მე ვიტვირთო. 

ესაა ჩვენი პოზიცია. ამას არავის არ ვაბრალებ, მით უმეტეს, ბოლო ადამიანია ქიბარი, ვისთვისაც რაიმე პრეტენზიის წაყენების სურვილი მაქვს.

ქიბართან შეხვედრაზე ხომ არ დაგისვამთ შეკითხვა, თავდაპირველი შეთანხმება საკონტროლო პაკეტის გადმოცემაზე რატომ გადათქვა?

შეთანხმება იყო იმაზე, რომ ყოფილიყო პარიტეტი და დამატებით გვითმობდა მენეჯმენტის მართვას. როდესაც გადავამოწმე იურისტებთან, ეს პრაქტიკულად ნიშნავდა საკონტროლო პაკეტის ფლობას.

ბოლო დროს ისმის შეკითხვა: რატომ დაუჯერეთ? ერთი - იმიტომ დავუჯერეთ, რომ ადამიანი გულწრფელად გვეუბნება - მე არ მაინტერსებს საინფორმაციო პოლიტიკა, ჩაიბარეთ. გარანტია გინდათ, აჰა, პარიტეტი - 50/50-ზე და პლუს მენეჯმენტი თქვენ და მიხედეთ. რა უნდა გვეპასუხა: არა, არ გვჯერა თქვენი? 

ახლა რატომ შეიცვალა პირობა? 

არ ვიცი. ჯერ ერთი, დიდი დრო გავიდა, ბევრი რამე შეიცვალა ამ ქვეყანაში. მე მაშინ მჯეროდა, რომ ხელისუფლება დაინტერესებული იყო „რუსთავი 2“-ის, როგორც მისდამი ჩასაფრებული ტელევიზიის განეიტრალებით, რომ უბრალოდ უნდოდა მართვიდან „ჩაეხსნა“ ნაციონალური მოძრაობა. მაშინ არ მეგონა, რომ სურდა მთლიანად თვითონ ეკონტროლებინა საინფორმაციო დღის წესრიგი. დღეს ვხედავ, რომ მადა გაეღვიძათ. საკონსტიტუციო უმრავლესობა, როგორც ყოველთვის, დამღუპველი აღმოჩნდა, მათ შორის ამ ხელისუფლებისთვისაც. დღეს ნათლად ვხედავ სურვილს, რომ ამ არხზე ისმოდეს ის, რაც მათ ჰგონიათ სწორი. 

ხელისუფლების ყველაზე დიდი შეცდომა ისაა, რომ ჰგონია, დითირამბები უნდა უმღეროს მას მასმედიამ. სწორედ ეს არის მათი ფატალურ შეცდომა. მგონია, რომ ახლა ხელისუფლებამ შეიცვალა პოზიცია და არა ქიბარმა და ახლა ქიბარს ვედავო რამეზე, ეს გაუმართლებელი იქნება ჩემი მხრიდან. 

2012 წლიდან ვადევნებ თვალს „რუსთავი 2“ -ის საქმეს და მრჩება შთაბეჭდილება, რომ მთელი ამ ხნის მანძილზე, ვერ მოხერხდა სამოქალაქო საზოგადოების კონსოლიდირება ამ თემის ირგვლივ, რომ მხარში დადგომოდნენ სამართლიანობის აღდგენაში და „რუსთავი 2“-ის დაბრუნების პროცესში. უფრო ხშირად, ანგარიშს უწევდნენ არა სამართლიანობის აღდგენის საჭიროებას, არამედ პოლიტიკურ კონიუნქტურას. ისმოდა არგუმენტები, რომ ახლა ამის დრო არ არის, ამ ეტაპზე აქტუალურია ძალთა ბალანსის შენარჩუნება სატელევიზიო სფეროში და ა.შ. იმ ადამიანების უმეტესობამ, რომლებიც 2017 წელს საუბრობდნენ, რომ დვალი და აქიმიძე ხალვაშს და ხელისუფლებას გაურიგდნენ, ახლა, შედეგებიდან გამომდინარე, თითქოს შეცვალეს პოზიცია და უკვე თქვენ მიმართ იჩენენ სოლიდარობას. თქვენც ასე ხედავთ ამ პროცესს?

სასწორზე დაიდო, ერთი მხრივ, საკუთრების უფლება, მეორე მხრივ, სიტყვის თავისუფლება. ჩვენი მცდელობა, ყველასთვის გაგვეგებინებინა, რომ რეალურად 2004 წელს ეს ორივე მუხლი დაირღვა, ერთიც წაგვართვეს და მეორეც, საზოგადოებაში ვერ პოულობდა მხარდაჭერას. ადამიანურად მესმის და არავითარი პრეტენზია არ მაქვს, მით უმეტეს ახლა, წაგებულ პოზიციაში მყოფს. 

ჩვენ ყველამ ერთად წავაგეთ „რუსთავი 2“, ყველამ ერთად დავუკარგეთ შანსი მას, რომ ფლაგმანი თავისუფალი ტელევიზიის სახელი დაებრუნებინა. ახლა ერთმანეთისკენ თითის გაშვერა არანაირ შედეგს არ იძლევა. უბრალოდ, მინდა ყველამ გაიაზროს, რა მოხდა. სამწუხაროდ, ვხედავ იმასაც, რომ საზოგადოების ნაწილი დაანონსებული ორი ტელევიზიის გახსნას დიდი ენთუზიაზმით ჩაეჭიდა, თითქოს დიდი არაფერი მომხდარა. ამასობაში უზარმაზარი ძვრა მოხდა, აფხაზეთის დაკარგვის ტოლფასი. 

2004 წელს, როდესაც ეს ტელევიზია ნაციონალურმა მოძრაობამ მიითვისა, ეს გააკეთა კანონის სრული დარღვევით. დღეს ყველაფერი კანონიერად მოხდა, უმაღლესი სასამართლო ინსტანციების დონეზე. 

სირცხვილია სტრასბურგისკენ თითის გაშვერა და ძახილი, თითქოს ივანიშვილმა იქ ვიღაცები მოისყიდა. ეს არის მცდელობა დავინახოთ დამნაშავე სხვაგან. ძალიან მინდა, საზოგადოებამ სწორად შეაფასოს, რა მოხდა. ძნელია თვალი გავუსწოროთ იმ ფაქტს, რომ დავკარგეთ „რუსთავი 2“, რომელიც შეიძლებოდა ყოფილიყო ფლაგმანი. ჩემი შინაგანი რწმენაა, რომ ის იქნებოდა არა მარტო კრიტიკული და დამოუკიდებელი, ის მოახერხებდა დაეცვა დასავლური ფასეულობები ამ ანტილიბერალური და ე.წ. რუსული „რბილი ძალის“ შემოტევების დროს.

იქმნება ორი ახალი ტელევიზია და ვინ ქმნის ამ ტელევიზიებს? ერთი მხრივ, დავით კეზერაშვილი და „ფორმულა კრეატივი“ და, მეორე მხრივ, ნიკა გვარამია და ზაზა ოქუაშვილი. როგორ ფიქრობთ, ეს ტელევიზიები მოემსახურებიან საჯარო სიკეთეს?

თავს შევიკავებ კრიტიკისგან. როდესაც ნიკა გვარამიას კრიტიკის ობიექტი ვიყავი, მაშინ არ მიპასუხია და მით უმეტეს, დღეს არ ვაპირებ კრიტიკული აზრი გამოვთქვა. ყველას წარმატებას ვუსურვებ. 

ზოგადად, საინტერესოა ამ კონტექსტში არჩევნების წინა პერიოდის შეფასება. რა ხდება ამ საარჩევნო სივრცეში და პოლიტიკურ ბაზარზე? ყველა საუბრობს ინტერნეტში ტროლების ფაბრიკების მუშაობაზე, მაგრამ არავინ აქცევს ყურადღებას იმას, რომ გაცილებით მეტი ტროლი მუშაობს რეალურ სივრცეში. საარჩევნო ყუთთან რომ მივალ და დამხვდებიან პარტიები, არც ერთში არ ვარ დარწმუნებული, რომ ეს ისაა, ვისაც დღეს ხმას მივცემ და ხვალ სხვა არ აღმოჩნდება. რა თქმა უნდა, ეს ტელევიზიები წვლილს შეიტანენ ამ გაურკვევლობასა და ქაოსში. აუცილებლად დაიწყებენ მტკიცებას - თეთრზე შავია და შავზე თეთრია, ეს გმირია, ის ამის აგენტია და შეიძლება ყველაფერი სულ პირიქით იყოს. ესაა სამწუხარო რეალობაა და ეს ქმნის ყველაზე დიდ პრობლემას. ამიტომ კარგი იყო, არჩევნების წინ ყოფილიყო დამოუკიდებელი, მიუკერძოებელი მედია, რომელიც არ იქნებოდა დაინტერესებული ვიღაცისთვის ხელი დაეფარებინა, ვიღაცისთვის ზედმეტი დაებრალებინა და ა.შ., რომ გარკვეულიყო საზოგადოება. 

როგორ გგონიათ, რა რესურსს წაიღებენ „რუსთავი 2-იდან“ ახალი ტელევიზიები? 

პირველი, რაც სატელევიზიო სივრცეში ვისწავლეთ, იყო ის, რომ „გაუჩინე მაყურებელს ჩვევა“; ჩვევა, რომ ამ არხზე, ამ დროს ეს ადამიანი დაგხვდება. „კურიერი“ ვერსად წავა, იგი დარჩება „რუსთავი 2“-ზე, ისევე როგორც არხის სხვადასხვა პროდუქტი, რომლებიც იდენტიფიცირდება ბრენდთან.

ჩემი პროგნოზით, „რუსთავი 2“-ს რეიტინგი ცოტა მოაკლდება, მაგრამ ის ორი ტელევიზია ამინდს ვერ შეცვლის, სატელევიზიო ლანდშაფტზე ხარისხობრივ ზემოქმედებას ვერ მოახდენს. არსებობენ ე.წ. ორთოდოქსი ნაციონალები, რომლებიც გადაჰყვებიან გვარამიას, ოღონდ არა მგონია, ეს ძალიან დიდი აუდიტორია იყოს. არა მგონია, რომ „რუსთავი 2“-ის აუდიტორია მკვეთრად ნაცმოძრაობის ორიენტაციისა იყოს. ბევრი მაყურებელია, რომელთაც აინტერესებს რაღაცის გაგება, გართობა, სერიალის ყურება და ა.შ. როგორც ჩანს, ხელისუფლების მომხრეებიდანაც ბევრი უყურებს, რადგან გასული არ არის სიუჟეტი და განხილვები იწყება. 

ბოლო დროს ვისმენთ ყოფილი მაღალჩინოსნების აღიარებით საჯარო ჩვენებებს, რომლის დროსაც ისინი ჰყვებიან, როგორ ატერორებდნენ ბიზნესს, როგორ აკონტროლებდნენ სასამართლოს, რა აღვირახსნილი იყო ვანო მერაბიშვილის შინაგან საქმეთა სამინისტრო და არ მუშაობდა შიდაკონტროლის მექანიზმები. როგორ შეაფასებთ საზოგადოების რეაქციას ამ გამოსვლებზე? 

საზოგადოების რეაქცია ნახეთ სადმე ირაკლი ოქრუაშვილის მონათხრობზე? ოქრუაშვილმა მოყვა მთელი ანატომია, როგორ ფუნქციონირებდა ხელისუფლება. ის ჰყვება, რომ ვიღაცებს ფულს ართმევდნენ იმისთვის, რომ მერე იმ ფულით ვიღაცისთვის ტელევიზია წაერთმიათ… დღეს ეს პიროვნება პოლიტიკურ და სინდისის პატიმრად გამოჰყავთ. თქვენ გესმით ეს? მე არ მესმის!

თუმცა, საზოგადოებას ურეაქციობა როგორ დავაბრალო? მისი მთავარი დაკვეთა იყო, რომ დამნაშავეებს პასუხი ეგოთ. ახალ ხელისუფლებას ხმაც იმიტომ მისცეს, რომ სამართლიანობის აღდგენას დაჰპირდნენ. კითხვა, რატომ არ ბრაზდება საზოგადოება, აქ უკვე არასწორია! საზოგადოება გაბრაზდა და გამოხატა ეს ყველაფერში. გაუთავებლად აღშფოთების რეჟიმში ხომ არ იქნება? ხელისუფლებას ბოლო არგუმენტი ისღა რჩება, რომ თუ მას არ აირჩევენ, ისევ „ნაცები“ მოვლენ. აქამდე, ყველა არჩევნებში, საზოგადოების რეაქციაც ეს იყო, რომ არ უნდათ „ნაცები“, ამიტომ მიდიან და ისევ ამ ხელისუფლებას აძლევენ ხმას. მთავრდება არჩევნები და სად არის შედეგი? ხელისუფლებამ ან უნდა თქვას, რომ ვერ გამოიძიეს, ან რომ ნაციონალებს არ ჩაუდენიათ დანაშაული. თუმცა, ამას ვერ იტყვიან, იმიტომ, რომ ესენი თავისი პირით ჰყვებიან, რაც ჩაიდინეს… რა გითხრათ, ვის უნდა მოვთხოვოთ პასუხი? პროკურატურას, რომელმაც 7 წელია გამოძიებული საქმე თაროზე შემოდო? მე არ ვიცი, ვინ ვაკრიტიკო ამ შემთხვევაში, ხელისუფლების გარდა.