მოსამართლეთა გარკვეულ ჯგუფსა და აღმასრულებელი ხელისუფლების წარმომადგენელთა შორის შესაძლო გარიგებაზე საუბარი ჯერ კიდევ 2015 წელს დაიწყო. ალბათ, არ გაგიკვირდებათ, თუ გეტყვით, რომ ამ ჯგუფის ლიდერად თქვენ მოიაზრებით. როგორ ფიქრობთ, რატომ გაჩნდა გარიგების შესახებ ეჭვები მაინცდამაინც  სასამართლო სისტემიდან კოტე კუბლაშვილის წასვლის შემდეგ?

მე ჯერ კიდევ მაშინ შევხვდი იმდროინდელ პრემიერს, ბიძინა ივანიშვილს, როცა უზენაესი სასამართლოს თავმჯდომარე კოტე კუბლაშვილი იყო. ეს შეხვედრა ხელფასებსა და სხვა თემებს ეხებოდა. ირაკლი ღარიბაშვილი კოტე კუბლაშვილის პერიოდში იყო მოსული იუსტიციის უმაღლეს საბჭოში. ბატონი კოტე მაშინ მივლინებაში იყო და მას იუსტიციის საბჭოს წევრები შევხვდით.  სრული პასუხისმგებლობით მინდა აღვნიშნო, რომ დაფარული არაფერი ყოფილა და მედიისთვის ყველა შეხვედრის შესახებ იყო ცნობილი. ორივე პრემიერთან შეხვედრა კოტე კუბლაშვილის თავმჯდომარეობის პერიოდში მოხდა.

მე ვარ იუსტიციის საბჭოს მდივანი, რომელიც მოსამართლეებმა აირჩიეს მათ წარმომადგენლად, მომლაპარაკებლად და ა.შ., როცა საკითხი სასამართლოს ინტერესებს ეხება. შესაბამისად, სანამ საბჭოს მდივანი მე ვიქნები, მათთან მომლაპარაკებელიც, ვისაც სასამრთლოსთან პრობლემების მოგვარება ხელეწიფება, მე ვარ, იქნება ეს საკანონმდებლო თუ აღმასრულებელი ხელისუფლება.

გარიგების შესახებ  ეჭვები გააღრმავა  გამოსაცდელი ვადის გაუქმებასა და სასამართლოს თავმჯდომარეების უფლებამოსილების ვადაზე ადრე შეწყვეტასთან დაკავშირებით კანონპროექტში განხორციელებულმა ცვლილებებმა. სასამართლო კორპუსი ამას აპროტესტებდა, თუმცა აღმასრულებელი ხელისუფლება არაფრის შეცვლას არ აპირებდა. როგორ ფიქრობთ, რატომ შეცვალა მერე გადაწყვეტილება იუსტიციის  სამინისტრომ?

ჩვენ რამდენიმე კონფერენცია ჩავატარეთ, რომელსაც ყველა მოსამართლე ესწრებოდა. ყველამ გამოხატა თავისი პოზიცია, რომ კანონპროექტთან დაკავშირებით  შენიშვნები ჰქონდათ. არცაა დასამალი, რომ მაშინ რაღაც პოზიციები უზენაესი სასამართლოს თავმჯდომარის პოზიციებთან თანხვედრაში ვერ მოდიოდა.

მოგვიანებით ჩვენ, 160 მოსამართლეს იუსტიციის მინისტრთან შეხვედრა გვქონდა. როცა კანონში ცვლილება უნდა შევიდეს, ცხადია, ეს პარლამენტის გადასაწყვეტია და იუსტიციის საბჭო რეფორმების განხორციელების ინიციატორია. მაგრამ ვიდრე რამეს გადაწყვეტენ, კარგი იქნება, რომ იმის აზრი გაიგონ, ვისაც ეს კანონი ეხება. მე მგონი კარგია, როცა ასე ხდება.

ჩვენი ყველა მოთხოვნა ვენეციის კომისიის დასკვნას ეფუძნებოდა და არაფერს ისეთს არ ვითხოვდით, რასაც ვენეციის კომისია არ ეთანხმებოდა. ამაში მოსამართლეთა დიდი რაოდენობა ერთ აზრზე იყო და ეს მოსაზრება მივაწოდეთ აღმასრულებელ ხელისუფლებასაც.

თუმცა აღმასრულებელმა ხელისუფლებამ  ჯერ კიდევ 2015 წლის მაისში  დაინახა მოსამართლეების განწყობა, როცა ნინო გვენეტაძე და იუსტიციის მინისტრის მოადგილე სანდრო ბარამიძე მოსამართლეებს შეხვდნენ.  მაგრამ  მაშინ  რეფორმის ინიციატორებს აზრი არ შეუცვლიათ.

კი,  მაგრამ ხომ შეიძლებოდა, რომ მომავალში  მოსამართლეების აზრი გაეზიარებინათ. ხომ შეიძლებოდა, რომ შემდეგ მომხდარიყო იმის დემონსტრირება, რომ სასამართლო სისტემის აბსოლუტური უმრავლესობა ამ აზრზე იყო. ჩვენც ხომ ხელისუფლება ვართ და ხომ არ შეიძლება, რომ ხელისუფლების შტოებს შორის მუდმივად დაპირისპირება იყოს.  სასამართლოს დამოუკიდებლობა ყველას ინტერესია, ხელისუფლების სამივე შტოსიც და ხალხისაც.

იქნებ, როცა მთლიანი სასამართლო სისტემის პოზიცია გამომჟღავნდა, დარწმუნდნენ, რომ ყველა მოსამართლე ასე ფიქრობდა და გარკვეული კომპრომისული ნაბიჯები გადაიდგა.

ჩვენ რა საკითხებსაც ვაყენებდით, ის წმინდა სამართლებრივი იყო. მაგრამ, რაზეც აღმასრულებელი ხელისუფლება დათმობაზე წავიდა, ეს პოლიტიკური თემა იყო. საუბარი იყო იმაზე, რომ სასამართლოს მიმართ საზოგადოება უნდობლად იყო განწყობილი და, ჩემი აზრით, ხელისუფლებამ მიიღო გადაწყვეტილება, რომ მოსამართლეები სამწლიანი გამოსაცდელი ვადით დანიშნულიყვნენ. მე თავიდანვე არ ვეთანხმებოდი ამ გადაწყვეტილებას. მაგრამ ასეთი იყო პოლიტიკური ნება. ახალი ხელისუფლება რომ მოვიდა, თქვა, რომ ძველი ხელისუფლების დროს სასამართლო სისტემა ზეწოლას განიცდიდა. ამაში მე არ ვეთანხმები.

თუმცა ვადის  ამოწურვამდე ცოტა ხნით ადრე  თავად  კოტე კუბლაშვილმა  აღიარა, რომ სასამართლო აბსოლუტურად დამოუკიდებელი არ ყოფილა და გარკვეულ პოლიტიკურ ზეწოლას განიცდიდა.

რა თქმა უნდა. სასამართლო ხელისუფლება რომ განვითარდეს, ამას წლები სჭირდება. არცერთ ქვეყანაში არ მომხდარა, რომ სასამართლო დამოუკიდებელი უცებ გამხდარიყო. დღეს როგორი სასამართლოც გვაქვს, გაცილებით უკეთესია იმასთან შედარებით, რაც წლების წინ გვქონდა. მაგრამ კრიტიკა ახლა უფრო ისმის, ვიდრე მაშინ.

სტატისტიკა რომ ავიღოთ, სისხლის სამართლის საქმეებში იმატა გამამართლებელმა განაჩენებმა, ადმინისტრაციულ დავებში, სადაც ხელისუფლებაა მონაწილე, იქაც კი შეიცვალა ვითარება. ადვოკატის როლს სისხლის სამართალში აზრი დაუბრუნდა, ერთ და ორ კი არა, ათობით საქმეებს იგებენ. თუმცა დღევანდელთან შედარებით, მაშინ ამის მეათედაც არ ლანძღავდნენ სასამართლოს.

როდესაც უზენაესი სასამართლოს თავმჯდომარე ნინო გვენეტაძე გახდა, მაშინ გკითხეთ, ხომ არ შეგიქმნიდათ დისკომფორტს მასთან ურთიერთობისას წარსული გამოცდილება.  თქვენ მიპასუხეთ, რომ  სასამართლოს ინტერესების გამო თანამშრომლობას შეძლებდით. თუმცა თვეების განმავლობაში გვენეტაძე  თითქოს გარიყული იყო მოსამართლეებისგან და ის აღმასრულებელ ხელისუფლებასთან უფრო ახლოს იდგა თავისი პოზიციებით,  ვიდრე კოლეგებთან. რა სირთულეები იყო იმ პერიოდში და რა შეიცვალა შემდეგ?

იყო გარკვეული პიროვნული ფაქტორები. ჩვენც ხომ ადამიანები ვართ და ჩვენი განცდები გვაქვს. წარსული ცხოვრება  გავლენას ახდენს რაღაც გარემოებებზე, ადამიანები ვართ, დაპროგრამებული რობოტები ხომ არა. მაგრამ საბოლოო ჯამში, ჩვენ ჩვენს განცდებზე მაღლა დავდექით და სასამართლოს ინტერესებისთვის თანამშრომლობა შევძელით. თუ გვინდა, რომ რამე გავაკეთოთ, უნდა ვაღიაროთ, რომ ნინო გვენეტაძე უზენაესი სასამართლოს თავმჯდომარეა, მე  იუსტიციის უმაღლესი საბჭოს მდივანი. ეს ორი უმნიშვნელოვანესი თანამდებობაა. მოსამართლისთვის მნიშვნელოვანია, რომ სისტემაში იყოს სიმშვიდე და ჰარმონია და მან მხოლოდ გადაწყვეტილების მიღებაზე იფიქროს. ჩვენ ამას უნდა შევუწყოთ ხელი. შეიძლება აზრთა სხვადასხვაობა გვქონდეს, მაგრამ პიროვნულმა ფაქტორებმა არ უნდა დააზარალოს სასამრთლოს ინტერესი. თავად სასამართლოს წაადგება დღევანდელი კონსტრუქციული მუშაობა.

რაც შეეხება იუსტიციის მოსამართლე და არამოსამართლე წევრებს შორის პოზიციების აცდენას, თქვენ არაერთხელ გითქვამთ, რომ ამის გამო ვერ ხერხდებოდა მოსამართლეების დანიშვნა. რა შეიცვალა შემდეგ?

ისეთი ვითარება იყო, რომ ერთმანეთთან დაპირისპირებული ვიყავით. ახალი ხელისუფლება იმ განწყობით მოვიდა, რომ ეს სასამართლო კორპუსი მთლიანად დისკრედიტებულია. არამოსამართლე წევრებიც სხვა მესიჯებით იყვნენ მოსული. მაგრამ მერე, ერთმანეთი რომ გავიცანით, სხვანაირი ადამიანური ურთიერთობა გაჩნდა, სხვა რაღაცები დავინახეთ ერთმანეთში, სხვა ხიდები გაიდო და გარკვეულ კომპრომისებზე წავედით.

ბოლოს და ბოლოს ყველა მივედით იმ აზრამდე, რომ სასამართლო კორპუსს მოსამართლეების დამატება სჭირდებოდა და ამისთვის 10 ხმა და კომპრომისზე წასვლა იყო საჭირო. მივხვდით, რომ თუ არ ვითანამშრომლებდით, ეს ყველაფერი სასამართლოს კოლაფსამდე მიგვიყვანდა. ამან მოიტანა ის, რომ თანამშრომლობის და კონსტრუქციული ურთიერთობების რეჟიმზე გადავედით. საბჭო ახლა სულ სხვაა, ვიდრე 3 წლის წინ იყო.

თქვით, რომ სასამართლო დღეს უფრო დამოუკიდებელია და ბევრი რამ შეიცვალა. როგორ შეაფასებთ პირველი, მეორე და მესამე ტალღის რეფორმებს. საკმარისია თუ არა ისინი სასამართლოს დამოუკიდებლობისა და სისტემაში არსებული პრობლემების აღმოსაფხვრელად?

იყო ბევრი კარგი და პროგრესული საკითხი, რასაც მე ვეთანხმები, მაგალითად იუსტიციის საბჭოს წევრების არჩევის საკითხი და ა.შ. მაგრამ ერთ რამეზე უნდა შევთანხმდეთ, ამ პროცესში ყველამ თავისი ფუნქცია უნდა შეასრულოს - იუსტიციის სამინისტრო არის ინიციატორი, პარლამენტი იღებს კანონს და საბჭო აღასრულებს. ვეთანხმები თუ არა მე მესამე ტალღის კანონპროექტებს, მისი კანონად ქცევის შემდეგ ის საბჭომ უნდა შეასრულოს. როცა კანონის მიხედვით ვმოქმედებთ, ყველამ ნება იბოძოს, იქნება ეს ხელისუფლების თუ არასამთავრობო ორგანიზაციების წარმომადგენლები  თუ ნებისმიერი დაინტერესებული მხარე და პატივი სცენ საბჭოს მიერ კანონის ფარგლებში მიღებულ გადაწყვეტილებას.

მიგაჩნიათ თუ არა ეს ხარვეზად მოსამართლეთა შერჩევის წესისა და საბჭოს გადაწყვეტილებების დაუსაბუთებლობა?

რეფორმამდე ღია კენჭისყრა იყო და ყველამ იცოდა, ვინ ვის მისცა ხმა. მაგრამ ხელისუფლების შეცვლის შემდეგ თქვეს, რომ ეს წესი ცუდია და დიდ მიღწევად იქნა მიჩნეული ის, რომ კენჭისყრა ფარული გახდა. თუ ფარულია, როგორ უნდა დავასაბუთოთ?!

არჩევანი უნდა გავაკეთოთ ღია და ფარულ კენჭისყრას შორის. თუ გვინდა, რომ დასაბუთებული იყოს საბჭოს გადაწყვეტილება, მაშინ იყოს ღია და დავასაბუთებთ, ამის პრობლემა არ გვექნება. მაგრამ თუ მეორე გზით მივდივართ, რომ კენჭისყრა ფარული უნდა იყოს, მაშინ როგორ უნდა დავასაბუთოთ. ეს აღმასრულებელი და საკანომდებლო ხელისუფლების გადასაწყვეტია.

თქვენ როგორ ფიქრობთ, რომელი სჯობს?

თავისი პლიუსი და მინუსი ორივეს აქვს. ღია კენჭისყრის უარყოფითი მხარე ისაა, რომ კანდიდატი მხოლოდ ერთ კონკურსზე ხომ არ მონაწილეობს. ვთქვათ, ერთ კონკურსზე ლევან მურუსიძისგან უარი მიიღო, სხვა კონკურსზე ყველაფერს იზამს იმისთვის, რომ ჩემამდე მოვიდეს და ჩემი კეთილგანწყობა მოიპოვოს. ღია კენჭისყრას ეს ნაკლი აქვს.

ფარული კენჭისყრის ნაკლი ისაა, რომ არ ხდება გადაწყვეტილების დასაბუთება, რადგან არავინ იცის, ვინ ვის მისცა ხმა.

ამიტომ აღმასრულებელი და საკანონმდებლო ხელისუფლების წარმომადგენლებმა ამ ორ მოცემულობას შორის არჩევანი უნდა გააკეთონ.

კი, მაგრამ  კანონპროექტის კანონად ქცევამდე შეუძლია თუ არა საბჭოს, რომ თავისი აზრი დააფიქსიროს და თუკი რამეს არ ეთანხმება, თავისი საპირისპირო აზრი გამოთქვას? ან თუნდაც, თავად იყოს ინიციატორი, რომ იუსტიციის სამინისტრომ რამე ცვლილება შეიტანოს კანონში?

ცხადია, როცა კანონი ჩემს მუშაობას განსაზღვრავს, ვცდილობ ის ისეთი იყოს, როგორიც სასამართლოსთვის იქნება უკეთესი. იუსტიციის სამინისტრო კი ცდილობს, ისეთი კანონპროექტი შექმნას, რომელიც ზოგადად მთელი ქვეყნისთვის იქნება კარგი. შეიძლება ამაზე ჩვენი აზრები ერთმანეთს დაემთხვეს, ან არ დაემთხვეს. მაგრამ მიმაჩნია, რომ სწორი პოზიციაა, კანონპროექტის პარლამენტში შეტანამდე ჯერ იმ ადამიანებს ჰკითხო აზრი, რომლებსაც ეს კანონი შეეხება.

არგუმენტი, რომ კანონი კარგი იქნება თუ ცუდი, თქვენ მას უნდა დაემორჩილოთ, ხშირად გვსმენია თქვენგან. როგორ ფიქრობთ, იუსტიციის საბჭოს, როგორც სასამართლო სისტემაში უმნიშვნელოვანეს ორგანოს, უნდა იღებდეს თუ არა იმაზე პასუხისმგებლობას, რომ თუკი რამე პრობლემაა, რამაც შესაძლოა ხელი შეუშალოს მართლმსაჯულების აღსრულებას, თავად იყოს ინიციატორი, რომ ეს საკითხი განხილულ იქნეს  მასთან, ვისაც ამის შეცვლა შეუძლია?

ამას ვაკეთებთ ჩვენ. მაგალითად, სამოქალაქო საპროცესო კოდექსში არის მთელი რიგი საკითხებისა, საქალაქო სასამართლო ძალიან გადატვირთულია. გვაქვს იდეები, რომ გარკვეული საკანონმდებლო ცვლილებებით რაღაცები გაადვილდეს, საქალაქო სასამართლო რაღაცებისგან განიტვირთოს. ამ იდეებს ჩვენ უზენაესის თავმჯდომარის მეშვეობით ვაწვდით იუსტიციის სამინისტროს, მაგრამ როგორ აისახება ისინი კანონმდებლობაში, ეს უკვე აღარ ვიცით.

არცერთი საბჭოს მუშაობისას არ დანიშნულა იმდენი მოსამართლე, რამდენიც ბოლო წლებში დაინიშნა. ზოგს კი მიაჩნია, რომ საბჭო არაეფექტურია. მე კი მგონია, რომ ძალიან ეფექტურია. მნიშვნელოვნადაა შეცვლილი ვითარება სასამართლო სისტემაში და ამის არდანახვა არ შეიძლება. იგივე არასამთავრობო ორგანიზაციები ამავე შემადგენლობით მაშინაც იყვნენ, მაგრამ ასეთი შტურმით შეტევები მაშინ, როცა ბევრი პრობლემა იყო, არ გამიგია.

3 წლის წინ იუსტიციის საბჭოს მდივნად რომ ამირჩიეს, განა მაშინ არ მქონდა ეს საქმეები განხილული? ან მაშინ, როცა 2-3 თვით ადრე ჩემთან მემორანდუმებს აფორმებდნენ?! უცებ რაღაც მოხდა და ესენი სასამართლოს წინააღმდეგ ააგორეს.

როგორ ფიქრობთ, რა მოხდა?

ბევრი რამის თქმა შემიძლია, მაგრამ არ მინდა ამაზე ლაპარაკი. მე თმენის ვალდებულება მაქვს. მაგრამ მე იმას ვკითხულობ, როგორ შეიძლება, რომ 2-3- თვით ადრე მემორანდუმებზე მესაუბრო და მერე ასეთი კამპანია წამოიწყო სასამართლოს წინააღმდეგ. მაშინ არ იცოდნენ ვინ იყო ლევან მურუსიძე?!

როცა სალაპარაკოდ ვიწვევ, არ მოდიან. მერე ვეღარ ილაპარაკებენ სასამართლო სისტემა ასე და ისეო. კონსტრუქციული დიალოგი არ უნდათ, მარტო ლაპარაკობენ. არადა, ყველამ ხომ უნდა ვიზრუნოთ სასამართლო სისტემის იმიჯზე. დღე და ღამე ლანძღვა  სასამართლო ხელისუფლების განვითარებას წაადგება?!

როცა ისინი შეხვედრებს მართავენ, მე ყოველთვის მივდივარ, რადგან რეალურად ვარ დაინტერესებული იმ საკითხებით, რაც სასამართლოს ეხება. თორემ მე 1 წლის მერე ვადა გამდის და საბჭოდან მივდივარ.

რეალურად ისეთი განსაკუთრებული არაფერი ხდება სასამართლოში, რაც ადრე არ ხდებოდა. შეიძლება დღეს იდეალური სასამართლო არ გვაქვს, მაგრამ იმ პრობლემების მეასედი არ არის, რაც ადრე იყო, როგორც დამოუკიდებლობის, ისე კომპეტენციის თვალსაზრისით.

6-7- კაცი დალაგდება ეთერებში და ყველა ამბობს, ასე და ასე ხდება სასამართლოშიო. კაცს გადაწყვეტილება არ აქვს დაწერილი და დაუსაბუთებელიაო, უკვე ამბობენ. ასე როგორ შეიძლება? მეორე მხარის პოზიციაც ხომ უნდა მოისმინო. გააკეთონ ერთი შემაჯამებელი ანგარიში, როგორი იყო სასამართლო ადრე და  როგორია დღეს.

როგორ ფიქრობთ, რამ გამოიწვია ვითარების ასეთი გაუმჯობესება სასამართლო სისტემაში - რეფორმებმა, ახალმა მოსამართლებმა თუ ხელისუფლების შესაძლო ნებამ, რომ სასამართლო  პოლიტიკური ზეწოლისგან  გაათავისუფლოს?

ალბათ ყველაფერმა ერთად. ამას ხელი ბევრმა ფაქტორმა შეუწყო. მნიშვნელოვანი პოლიტიკური გადაწყვეტილება იყო ის, რომ არ განმეორდა იგივე, რაც 10 წლის წინ, როცა მოსამართლეებს ვადაზე ადრე შეუწყდათ უფლებამოსილება. ძალიან მნიშვნელოვანი იყო ხელფასების მომატება. მთელი რიგი ნაბიჯები გადაიდგა და შედეგი ამის კომპლექსია. ეს ხელისუფლების დამსახურებაცაა, თავად სასამართლო კორპუსისაც და კანონპროექტებისაც. რეალურად საზოგადოებასაც უნდა, რომ ქვეყანაში დამოუკიდებელი მართლსამჯულება არსებობდეს. ეს 1-2 წელიწადში ვერ დალაგდება, მაგრამ სწორი გზით მივდივართ და ამას ხელის შეწყობა უნდა. კრიტიკა კი საჭიროა, მაგრამ ლანძღვა და სასამართლოს იმიჯის მიზანმიმართულად ჩამონგრევა სისტემას კარგად არ წაადგება. საბოლოო ჯამში, ეს სასამართლო სისტემამ როგორმე  უნდა გადაიტანოს.

გარიგების თემას რომ დავუბრუნდეთ, თქვენ ამას უარყოფთ, მაგრამ როგორ ფიქრობთ, არსებობს თუ არა რაიმე ისეთი საკითხი, თუნდაც მართლმსაჯულების ინტერესებიდან გამომდინარე, რაც აღმასრულებელ და სასამართლო ხელისუფლებას შორის პოლიტიკურ გარიგებას   გაამართლებდა?

ამქვეყნად არაფერი იმალება. ერთ შემთხვევასაც ვერ მოძებნით, ვინმემ თქვას, რომ ლევან მურუსიძეს რომელიმე მოსამართლეზე რამე ზეწოლის მსგავსი მოუხდენია. როცა შეხვედრები მქონდა აღმასრულებელ ხელისუფლებასთან, ყველა მოსამართლე იქ იყო და მთელი სასამართლო კორპუსი გაურიგდა?!

მაშინ ამოვიღოთ ის რაღაცები, რაც კანონპროექტებით არ კმაყოფილდება. ზოგიერთი ყოფილი მაღალჩინოსნის მიმართ გამამართლებელი განაჩენი გამოვიდა, რაც წარმოუდგენელი იყო ძველი ხელისუფლების დროს. თუ გაურიგდა, მაშინ იმაზე რატომ ვერ გაურიგდა და რატომ ვერ გადაწყვიტეს სხვანაირად.

ყველა ქვეყანაში აღმასრულებელ ხელისუფლებას ყოველთვის აქვს ცდუნება, რომ გარკვეული გავლენა ჰქონდეს სასამართლო სისტემაზე. ეს მუდმივი პროცესია და მუდმივად უნდა ეცადო, რომ სასამართლო დამოუკიდებელი იყოს. ახლა საქართველოს ისტორიაში უნიკალური შანსია - შეიცვალა ხელისუფლება და სასამართლო სისტემაში დარჩნენ ძველი ხელისუფლების დროს დანიშნული მოსამართლეები. ეს გვაძლევს შესაძლებლობას, რომ სასამართლომ ყოველგვარი გარიგებისა და შავ-ბნელი ურთიერთობების გარეშე, ნაბიჯ-ნაბიჯ მიაღწიოს დამოუკიდებლობას. ცალკეული მოსამართლეების მიმართ ყოველთვის შეიძლება არსებობდეს რაღაც მცდელობა.  მაგრამ მთელ სასამართლო კორპუსთან გარიგება შეუძლებელია. მე ოპტიმისტურად ვარ განწყობილი და პირდაპირ ვამბობ, რომ არანაირ გარიგებას ადგილი არ ჰქონია.  

რა ეტაპზეა გამოძიება ტესტების გამჟღავნების საქმეზე და როგორ ფიქრობთ, მამუკა ახვლედიანის განცხადება ამ თემაზე რაიმე მიზანს ემსახურებოდა, თუ მართლაც შესაძლებელია, რომ ასეთი რამ მომხდარიყო?

ერთადერთი ის ვიცი, რომ ამ თემაზე მე პროკურატურაში დავიკითხე. მეტი რა როგორ იქნება, ეს უკვე გამოძიების საკითხია.

ამ თემასთან დაკავშირებით ბევრი ითქვა, მაგრამ რადგან მამუკამ ახვლედიანმა სასამართლოს დატოვება გადაწყვიტა და საბჭოს მიერ მიღებულ რაღაც ნორმაზე, თუ არ ვცდები, სასამართლოში დავა მიმდინარეობს, ამ თემასთან დაკავშირებით არ მინდა, პოზიცია რომ დავაფიქსირო.

იუსტიციის საბჭოს წევრებს ემსახურებათ თუ არა ავტომანქანები?

კი ემსახურებათ, ყოველთვის ასე იყო. მაგრამ რამე განსაკუთრებული ავტომანქანები არ გვყავს. 3 წლის წინ შევიძინეთ. ზოგს თავისი თანამდებობიდან გამომდინარე ისედაც ემსახურებოდა და ემსახურება მანქანები, მაგალითად, კოლეგიის თავმჯდომარეს და ა.შ. მაგრამ პარლამენტის და პრეზიდენტის მიერ დანიშნულ წევრებს  მანქანები საბჭოს ბიუჯეტიდან შევუძინეთ და იმით დადიან. „ჰიუნდაის“ ჯიპებია, არაფერი ისეთი.

სასამართლოს რეფორმა - სამართალი თუ პოლიტიკა

შეცვლილი კანონპროექტი - შედგა თუ არა გარიგება სასამართლოსა და ივანიშვილს შორის

რეფორმირების მესამე ეტაპი - საფრთხე თუ წინსვლა სასამართლო სისტემისთვის