„შენს ეზოში გადარგული ხე ვიყო“

პეტრე გრუზინსკი

ზამთარი მიიწურა და საქმეები დახვავდა. დარები ისე წაეწყო, ჩვენს ეზოში იანვრის ბოლოს ალიბუხარმა იფეთქა. ეს ამბავი, ჩემი თბილისელი მეგობრებისგან განსხვავებით, მე უფრო მაშფოთებს, ვიდრე მახარებს. ათას რამეზე ვფიქრობ, რაზეც აქამდე არასდროს მიფიქრია - ფაროსანას გამრავლებიდან - საგვიანო ყინვებამდე.

სანამ ვენახში საგაზაფხულო ოპერაციებს დავიწყებთ, ვცდილობთ, ტურისტული სეზონისთვის სამზადისი, რამდენადაც შესაძლებელია, ბოლომდე მივიყვანოთ. ვასრულებ დიდი კვლევა-ძიების შედეგად შექმნილ მენიუს, შევიმუშავებ ადამიანური რესურსის სწორად გამოყენების გეგმას. ხის ფანჩატურის ასაშენებლად ყოველდღიურად მოდიან ხელოსნები. კონსტრუქციის აგება დასრულდა. დარჩა მხოლოდ კრამიტით გადახურვა.

საერთოდ, ჭარბი ეთნოგრაფიულობა და სიძველის დეტალებით გადატვირთული პასტიში ჩემი სტილი მაინცდამაინც, არ არის. ეს ფანჩატური კი ზომიერია, ზუსტად ერგება ოდის კარმიდამოს. აქაურობის მთავარი ხიბლი და გულწრფელი გზავნილი სტუმრების მიმართ უფრო ბუნებისადმი მეგობრული დამოკიდებულება, მასთან ურთიერთობის დავიწყებული ენის ძიებაა, ვიდრე - ძველი მეგრული, ეგზოტიკადქცეული, უფუნქციო რეკვიზიტები.

ათიოდე დღეში თბილისში მეგრული ღვინოების საღამოა, სადაც შიშველი ოჯალეშისა და ვარდისფერი ორბელური ოჯალეშის ბოლო ბოთლები გამოიცლება. აპრილში კი თვეში შესული ქვევრები მუცლადიღებენ და მარანში მხოლოდ გლეხების ახალი წლისთვის ჩვეული ენამზეობა დაიწყება. მარნიდან ერთ ბოთლ ორბელურს საკუთარ თავს ვპარავ და საღამოსთვის ვინახავ. რატომაც არა, სასიამოვნო ამბების მოლოდინში რამდენიმე ყლუპი გარინდება და ერთი პორცია საღამოს განმარტოება დამსახურებულად მერგება.

მთელი დღეა, ბებიაჩემი მახსენდება. შეიძლება, იმიტომ, რომ უნივერსიტეტის იუბილეა და ჩემთვის უნივერსიტეტი, პირველ რიგში, ბებიაჩემია. „მამაი ჩემი გრიგოლ“, „მამამან ჩემმან გრიგოლ“ - კაკუნ-კაკუნით გამოჰყავდა ცარცის დაფაზე ყვავილებივით დაგვირისტებული ასოები. ძველი ქართული ენის კაბინეტში (108-ე აუდიტორია, თუ არ ვცდები) ბევრი წლის მერე აქ დიპლომი დავიცავი. სახეშევსებულ და ალეწილ გოგონას ცდიდა გრამატიკაში. კოლეგამ წაუჩურჩულა, მეცხრე თვეშია (ჩემი ქვევრები მერვეში არიან), თორემ სწორედაც, გადასარევი სტუდენტი იყოო. მაგნოლიებიანი კაბა ეცვა იმ გოგონას, სწორედ ისეთი,  შესასვლელთან რომ იდგა მგოსნების საუკუნო განსასვენებელთა საჩრდილობელად.

საღამომდე მთელი დღეა. ყველა იარაღი ბრძოლის ველზე მაქვს მობილიზებული - რეზინის ხელთათმანების აბჯარი და ხაოიანი ღრუბლის ფარი, ხეშეშკბილება ჯაგრისი და მძიმე არტილერია - მრავალომგარდახდილი იატაკის მოსაპრიალებელი ჯოხი. თავის გამხნევებას ვცდილობ, როგორც ბრძოლის დაწყების წინ მიმართავდნენ ძლევამოსილი მეფეები თავიანთ ლაშქარს - რა უნდა იყოს ამაზე საამაყო და გამოსადეგი, ვიდრე სიბინძურესთან ბრძოლაა? ჰოდა, მიდი, ქეთო, ეკვეთე ჭუჭყს, უწესრიგობას! - შემოვუძახებ თავს.

თუკი ბრძოლის იშტაზე არ ვარ, თავს იმით ვიმხნევებ, რომ სახლის მილაგებას თერაპიული ეფექტი აქვს. ვცდილობ, მთელი ჩემი პერფექციონიზმი მოვიკრიბო და თითოეული ნივთისთვის „საკუთარი ადგილის“ მიჩენის მყიფე კმაყოფილებას დავეწაფო.

ყველაზე საბრალო მაინც მაშინ ვარ, როცა მოვალეობებისგან თავის დაზოგვის მცდელობებით ვიქანცები:

გამოვაკრავ დაუუთოებელ თეთრეულს, პირსახოცებსაც ასევე დაუდევრად ჩავკეცავ, სად მაქვს წინდებისა და საცვლების დაუთოების დრო, ვამბობ.

გუშინდელ შემწვარ კარტოფილს, რომელსაც სადილისთვის ფართო თეფშზე გადავინახავ, დილით მონარჩენ ტაფამწვარსაც შევუამხანაგებ, ზედმეტი ჭურჭელი რომ არ დავსვარო.

ჯამში ამოღებულ ნადუღს ქვაბში არ ჩავაბრუნებ, რადგან სადილად ისევ ჯამით უნდა გამოვიტანო.

ეს მაწვნის სუპი ცოტა შესქელდა - ბავშვებმა არ ჭამეს. არადა, გადასასხმელად მენანება, ახალგაკეთებულია. მაკარონს შევკაზმავ ამით, გვერდით რამდენიმე სოსისს მივუწყობ... ცარიელი მაკარონისგან განსხვავებით, კერძია უკვე.

დილით რომ ოლღამ კარაქიანი პური ჭამა, მეც იმ თეფშზე ვსაუზმობ და რადგან ტაფის დასვრა მეზარება, ამ ძეხვს, პრინციპში, უმადაც გეახლებით.

სამაგიეროდ, ცოტა დროს დავზოგავ საწერად. დიდი ხანია, სტატიების დედლაინები კარს მომადგა.

ზოგჯერ, უბრალოდ, ამგვარ ზოგვაზე ფიქრიც საშინლად მღლის.

- ყველაფერში გრძნობის ჩაქსოვა არ ღირს, ამიტომაც იღლები - ვსაყვედურობ თავს და ვცდილობ, იმ დღეს გაცილებით გულგრილი ვიყო, მექანიკურად ამოვრეცხო ჭურჭელი, მოვწმინდო იატაკი, დავჭრა ხახვი და გაჭრილი თითიდან გამოჟონილი სისხლიც ცუდი სიზმარივით გავატანო  გამდინარე წყალს.

ჩემი კიდურები მშვიდი რწევით შეასრულებენ ტვინის თითოეულ ბრძანებას - ხეხვას, კემსვას, ჭრას, დაუთოებას... მე კი, ნურას უკაცრავად, დროს როდი დავკარგავ, ისეთ საკითხებზე ფიქრში ჩავიძირები, როგორიც არის, მაგალითად, ბუნებასთან ურთიერთობის ეთიკა, ლინჩის ახალი პოსტი, ლორა პალმერი არც არასოდეს არსებობდაო, სელექციური აბორტები, თუშეთი-ხევსურეთი-ხევის დამაკავშირებელი გზის იდიოტური პროექტი, დუალური განათლების ადაპტირების შესაძლებლობები და ათასი რამე.

მაგრამ რაკი ფიქრის მოდუსში გადავდივარ, წინააღმდეგობა მუტაციას განიცდის და ჰორორის პერსონაჟად გარდაისახება. ბავშვების სათამაშოების ყუთიდან ტყლარწის კაცი ამოიზრდება.

„წითელა“, „მსხვილი მოტორიკის პრობლემები“, ADHD - მესვრის წვინტლივით საზიზღარ გუნდებს. „არ გარიყონ“, „ქვემოთ არ შესცივდეს“, „ტილებია მოდებული“, „მშრალად ახველებს, ფიზიოლოგიური ხსნარია საყიდელი“, „ფეხის ფრჩხილები დაგავიწყდა“, „თეთრები ჭრელებთან ერთად არ შეყარო“, „ასო „ტ“ გაუჭირდა, გამოსაწერია“, „რა ფორმით უნდა მისცე ბოსტნეული, რომ შეჭამონ?“ მძიმე არტილერიით ვიგერიებ. „მფრინავი მენინგიტი“ - მესვრის კინეტიკური ქვიშის ბოლო გუნდას და თავის ყუთს უბრუნდება.

5-ია. ბავშვები ბრუნდებიან, ღიმილს შევისწორებ და გულში ჩავიკრავ. სხვადასხვანაირი სურნელი აქვთ ჩემს გოგოებს. ძალიან იშვიათად, როცა უფლებას მაძლევს, ყელში ჩავკოცნო, ოლღას სათუთ კანზე ვანილისა და ნუშის ლებნების სურნელს ვკითხულობ. ამ არომატებს ძალიან უფრთხილდება, სათუთად აგროვებს და ადვილად არ გაანიავებს. მაშო ტყის კენკრაა, მოუხელთებელი და თავისთავადი, ყოველ ჯერზე მოულოდნელად განსხვავებული. არც ერთხელ არ იმეორებს ხასიათს და მართალია, სულ მეფერება, რა დროსაც მას მწიფე მაყვალივით მომრგვალებული სიტკბო აქვს, მაინც ვერ მოიხელთებ. სხვაგანაა. სულ მღერის. თვალები უციმციმებს და სახეზე წუთში ათასი მიმიკა უკრთის.

სანამ ოლღა დავალებებს წერს, მაშო ხატავს, ან ქაღალდებს ჭრის. ან უბრალოდ, ხმაურობს და ოლღას ხელს უშლის. სინდისი მქენჯნის - დედა ხარ, მთელი დღეა, ბავშვები შინ არ არიან, საღამოს მაინც ემეგობრე, ასიამოვნე. მაშოს გატაცება რიტმული მონახაზების განმეორებაა. ამიტომ თავისუფალ დროს ყველაზე ხშირად ლექსების კითხვას მთხოვს. ჩემს თავს მახსენებს - დამისვამდა ბებია და თავისი საბავშვო ლექსების მარაგებს რომ ამოწურავდა, ჩემი დაჟინებული თხოვნით, საბჭოთა საბავშვო ლექსების დეკლამაციაზე გადადიოდა - „მოიტანა მამამ ავტო / უბენზინო და უნავთო..." სიცილით იგუდებოდა საკუთარი ხმის პათეტიკაზე.

ოლიკო ვერ გადავაჩვიე, ყველა ასოს გამოწერისას რომ ჩემთან არ მოირბინოს. „გამოწერე ერთი სტრიქონი და მთლიანად გადავხედავ“ - შევუბღვერ. ხტუნვა-ხტუნვით მიბრუნდება და ამაზეც სინდისი მქენჯნის, წამხალისებლად რომ ვერ გამოვდექი.

ერთი კვირაა, ლუსი მოგვიყვანა ზაზამ - 5 კვირის ლაბრადორი. ძაღლი ხომ უკვე გყავთ და რა გელეკვებოდაო, შევებრალე დედაჩემს, მაგრამ მაინც უსიტყვოდ დავთანხმდი ზაზას, მოიყვანე-მეთქი. ბავშვებს საზრუნავი გაუჩნდებათ, ემპათიას გაუღრმავებს. მართლაც, წინ და უკან  დაათრევს ოლღა, „ლაო პატარა“ - სასაცილოდ უჩლექს ენას, ართობს და ცდილობს, გაუგოს ლუსის განსაკუთრებულ ტალანტსა და გატაცებას ღრღნის საქმეში. სამაგიეროდ, ექსკრემენტების მართვის ექსკლუზიური მოვალეობა მე გადმომაბარეს, სანამ სპეციალურ საფენზე მოსაქმებას ისწავლის.

მხოლოდ ნახევარი საათით! ვაფრთხილებ ბავშვებს და ვცდილობ, რაიმე საინტერესო შევთავაზო, მაგალითად, „ოზის ჯადოქარი“ რომელიღაც ონლაინრესურსზე ქართულად  თარგმნილია. ნახევარი საათის მერე ალუბლის მურაბიანი ხაჭოთი ხელში ასასივით დავადგები და დიდხანს ვჭიდაობთ - არც ერთს არ უნდა გამორთვა. მერე აღმოჩნდება, რომ მაყვლისთვალება გოგოს ალუბლის კი არა, მაყვლის მურაბით ურჩევნია და ასე.

ზაზა შემოდის: დაბანის დროაა!

ხალათების, პირსახოცების, წინდებისა და პიჟამების კორიანტელში ვბარბაცებ. ქუსლები მიხურს. ჩემი მგრძნობიარე ვესტიბულარული აპარატიც განგაშის ზარებს შემოჰკრავს. თუმცა ჩემს ორაგულისფერ ღვინოსთან გულახდილი საუბრების მოახლოება რომ მახსენდება, სიამოვნების ჟრჟოლა და სიმჩატე ამიტანს.

ჩვენ აბაზანა გარეთ გვაქვს, ზამთარში გოგოები ყოველ საღამოს თბილი ხალათებით დადიან იქ. მაშინაც, როცა მუხლამდე თოვლია. დღის ამ მონაკვეთში ზაზაც სახლშია და მეხმარება. ზამთრის ღამეებში გარეთ ბოდიალი, ბუნებრივია, ცოტა მოუხერხებელია, მაგრამ ერთი სიამოვნებაა, როცა სახლში შეკეტილი, ძილის წინ სუფთა ჰაერის მსუბუქი ულუფებით დაიწმინდავ ცნობიერებას. სიზმრებიც სხვანაირად გამჭვირვალე და ლაღი მოდის.

ეს ღვინო, ალბათ, ყველაზე ცოტა, ორმა უნდა დალიოს. ექსტრავერტი და უშუალოდ მოსაუბრეა. ვიცი, რა სიმღერებს მღერის საპირისპიროდ მდგარ ჭიქებში, ერთმანეთს თვალი თვალში რომ გაუყარეს და მოლოდინში გაირინდნენ. რა თქმა უნდა, სულ სხვა ჟრიამულით ავსებს მოწკრიალე და მობზრიალე სასმისებს მეგობრულ ნადიმებზე. თუმცა რაკი ბოლო ბოთლებია, იქნებ, მხოლოდ ჩემთვის ჰქონდეს რაიმე ჯერ უთქმელი, ტუჩის კუთხეში დიასახლისურად გადამალული.

სანამ პირველად, ჯიშურ არომატებში შევცურავდე, ჭიქა დილის ლაჟვარდის მონასმებით შეიფერება. როგორც გურულ „დილაში“ ჩონგური მზისა სხივით აკრთობს გამჭვირვალე ცას.   

„საღამო იყო წყნარი და მშვიდი / მსუბუქი ნისლი ნიავს მიჰქონდა / ბუხრის პირისპირ ვისხედით შვიდნი / მერვეზე ალბათ დედა ფიქრობდა. / ერთმანეთს ცვლიდა წიგნი, გაზეთი, / და ხან კამათი გაცხარებული / ბევრი საღამო მახსოვს ასეთი / ჩემს ბავშვობაში გატარებული. / დავხუჭავ თვალებს, რომ სინამდვილემ / არ შემიცვალოს ტკბილი წუთები / აჰა, ჩონგურსაც შეეხო ხელი / აჟღერდა სიმი ნასათუთევი. / ხმა გავიგონე თითქოს გრძნეული - / ჩემი გამზრდელი ჩონგური ჟღერდა / ვიჯექი მარტო, ცრემლმორეული / და დაშორების მტანჯავდა სევდა. / თუმცა გვიანი იყო საღამო / მამა კი მაინც დილას მღეროდა / შევეხმიანე იმ ხმას, სააამოს / მეც აღმოსავლეთ საქართველოდან..."

და ა.შ.

დააკლიკეთ ბმულს და შემოგვიერთდით ლიბერალის ლიტერატურულ კლუბში ფეისბუქზე

ეს ლექსი მაშინ დაწერა ბებიამ, როცა ახალბედა თბილისის უნივერსიტეტში სიბრძნისმეტყველების ფაკულტეტზე სწავლობდა და სტუდქალაქში ცხოვრობდა. მეორე მსოფლიო ომი ახალდამთავრებული იქნებოდა. სტუდენტები ნავთქურებზე ამზადებდნენ საჭმელს და დანესტიანებულ კედლებზე აცოცებულ კაეშანს სხვადასხვანაირად ებრძოდნენ. ბევრი ამბავი მაქვს მისგან მოსმენილი ამგვარ საღამოებზე. გოგონები, ძირითადად, შაირებს უწერდნენ ერთმანეთს და თავს ასე ირთობდნენ, ან კოლექტიურად ამზადებდნენ სადილს და თუკი რომელიმე ამ საქმეში გაფუჭდებოდა, მერე გენახათ სალაღობო და სათრეველი პოეზია. 50-იანი წლების სტუდქალაქზე კიდევ ერთი საოცარი ამბავი მახსოვს ეთერისგან, როგორ მოხატა ცარცით ერთმა გოგომ ფანჯრები მშვენიერი ყვავილებით, რადგან საკუთარი ოთახისთვის ფარდა არ ჰქონდა.

მაგრამ იყო ქარიანი და დარდიანი ღამეებიც, როცა ბებიაჩემს განსაკუთრებით ენატრებოდა შუაცეცხლი და მამას სიმღერები. მაშინ წერდა ასეთ ლექსებს. სხვა დროს ბებია ყოველთვის მხიარულად მღეროდა, მაშინაც, როცა ართრიტისგან საშინელი ტკივილებით იტანჯებოდა. მოულოდნელად დასცხებდა ხოლმე კრიმანჭულს, ან მგზავრულს. კარგა ხანს ჰყოფნიდა სუნთქვა და განწყობა. ზოგჯერ ენაკვიმატობდა, სახსრები მაწუხებს და უსახსრობაო. სულ მიკვირდა, როგორ მეგობრობდნენ ამ საოცარ ქალში ასე განუყრელად ასეთი სევდა და თვითირონია.

ტროპიკული ხილის გემო აქვსო, ეწერა ამ ღვინის ორგანოლეპტიკურ შეფასებაში. მე ყოველთვის გადამწიფებული ხენდროს ხასიათს ვცნობდი. დღეს კი სულ სხვა რამ ჩამჩურჩულა. ვაშლია. ზუსტად ის ვაშლი, ნატანებში, ჩვენი ბოსტნის ბოლოში რომ იდგა და მაისში ხარობდა. არდადეგებზე ჩასულები ვერასდროს ვუსწრებდით ამ ვაშლის მწიფობას. ამიტომ არ ვიცი, როგორი იყო მსხმოიარე - დახუნძლული, დამსკდარი ტოტებით თუ უფრო მორიდებული. ჩვენ სულ მითიური და ზღაპრული ხესავით, ერთი-ორი ძვირფასი ნაყოფით გვაჯილდოებდა. ეთერი ამბობდა, ჩემი საყვარელი ვაშლიაო და არავინ ვეცილებოდით. მე იმ ასაკში ვიყავი, ხილი რომ არ უყვართ და შინ კვებაზეც რომ მწყრალად არიან.

მხოლოდ ერთხელ, ისიც ძალით გამასინჯა. გარედან ჭრელი, არაფრით გამორჩეული, შიგ კი სულ მთლად ვარდისფრად დაფთილული ნაყოფი ჰქონდა. ყვავილების შტრიხები და ზომიერი სიტკბო მის სიმშრალესა და ჰაეროვნებას სრულყოფილი, მხოლოდ მისთვის დამახასიათებელი გემოთი აჯილდოებდა. ბებია საათობით ეძებდა ჩვენი ბოსტნის კუნჭულებში ამ შეუხედავ ჭრელაჭრულა ვაშლებს. ამას რომ მოილევდა, სხვა მუღამები უჩნდებოდა - ეკლიანი და დაორთქლილი ჭიპი (ჩვილი) კიტრები უყვარდა ძალიან.

„მე მინდა მოვასწრო / ყველაფრის დანახვა / ყველაფრის გაგება / ყველაფრის მიხედვა / რა ძალით / რა ძალით / იმ ლორთქო ბალახმა / ასფალტი გახვრიტა / და ამოიხედა!“ - მონიშნა მხოლოდ თავისთვის, უბის წიგნაკში.

ბებია პატარაობიდან წერდა ლექსებს და უკვე სტუდენტობისას უნივერსიტეტის გაზეთში, პირველ სხივში ბეჭდავდა. აქ გაეცნო მის ნაწერებს გალაკტიონ ტაბიძე და ერთ-ერთ პუბლიცისტურ წერილში მოიხსენია, ბასილაშვილი ძალიან კარგი პოეტი და ჩემი ხაზის გამგრძელებელიაო. თვითონ დიდი სისათუთით იხსენებდა, რომ თურმე სტუდენტურ საღამოებზე ნიკო კეცხოველი ხშირად დარბაზიდან სთხოვდა მისთვის საყვარელი ლექსების წაკითხვას. სამწუხაროდ, ეთერმა ეს საქმე ვერ გააგრძელა. არც დრო ჰქონდა და არც იმხელა გასაქანი, რომ სოციოკულტურული სტრუქტურა გადაეტრიალებინა და პოეტის სტატუსი მეოჯახე ქალის სოციალურ როლთან მოერიგებინა.

ვერც დისერტაციის დასრულება შეძლო, რადგან ეს მისთვის არამხოლოდ სტატუსი, არამედ ცხოვრების კვლევა იყო - ან შენ რომ ამოწურავ, ან ის გაგანადგურებს. ცხადია, შეეძლო მარტივი თემების კომპილაციით სამეცნიერო ხარისხის მიღება - ასეთებიც მრავალი უნახავს უნივერსიტეტს, თუმცა მისი არჩევანი ეს არ იყო. „მოუცლელობა დამყვა იარად, / განმარტოებას არ მაზიარა“ - წერდა უბის წიგნაკში.

ამას წინათ, მის ლექსებში კიდევ ერთხელ, ამჯერად, კრიტიკოსის თვალით ჩავიხედე. ბებიაჩემი არის თვალსაჩინო მაგალითი, ვისი დიდი ნიჭი, მდიდარი წარმოსახვა და ენობრივი შესაძლებლობები, თითქმის, უკვალოდ გაიფანტა ბელადზე, აღმშენებლობაზე, მეორე მსოფლიო ომის გმირებზე დაწერილ ლექსებსა და ახლობლების თხოვნით შეთხზულ ეპიტაფიებში. დიდი პოეტები გაცილებით ადვილად ეშმაკობდნენ, როცა ამგვარ ტექსტს სახადივით იშორებდნენ. ერთ წვეთ ნამდვილ ცრემლს არ დააპკურებდნენ კონიუნქტურულ ტექსტს. იმასაც ახერხებდნენ, რომ ეს ლიტერატურა მაღალი პოეზიისგან ენობრივად გაემიჯნათ - გაცვეთილი, დაშიფრული მეტაფორებით, თითქოს, თვალს უკრავდნენ გამოცდილ მკითხველს. ეთერის მსგავსი ახალგაზრდა, გამოუცდელი, უნივერსიტეტელი პოეტები კი ყველაფერში განცდასა და სიყვარულს აქსოვდნენ.

ბუნებრივია, 50-70-იან წლებში ის არ იცნობდა ამერიკულ ფემინისტურ ტექსტს. წარმოდგენა არ ჰქონდა, როგორ „გადაეთარგმნა“ თავისი მთავარი „სათქმელი“ მაღალი პოეზიის ენაზე. ანუ, არ იცოდა, რაზე ეწერა და როგორ ეწერა. ამ ტკივილს, თითქოს, ლეგიტიმაციას არ აძლევდა და ავტოკომუნიკაციის, უბის წიგნაკისა და სალაღობო ლექსის ჩარჩოებში ჰყავდა მოქცეული.

„შორიდან მოვდივარ, / შორამდე მოვედი / უშორესს მპირდება მამაზეციერი / ვწერ ლექსებს და მაინც / არა ვარ პოეტი, / ვწერ გამოკვლევებს და / არ ვარ მეცნიერი! / ვერავინ წამართვას / ის ერთი ხარისხი / ყველა რომ ვანაცვლე - / ვარ დიასახლისი.“

როგორი გულწრფელი და მახლობელი გრძნობაა?! ქალები ხომ მაშინ ვართ ძლიერები, როცა ოჯახის ცენტრში გადავწყვეტთ პოზიციონირებას და მხრებზე ამ ვებერთელა კულტურულ კონსტრუქციას, მთელი თავისი მიშენებებითა და ავტოფარეხებით, ვიტვირთავთ. ოჯახის საძირკველია ის მზა ყალიბი, რომელსაც ზუსტად ვერგებით და ღრმად ვიდგამთ ფესვებს. სიმყარის გარანტი ამ დედაბოძში ჩატანებული ჩვენი ტალანტები და მსხვერპლად შეწირული თავისუფლებაა. სამაგიეროდ, აღარ ვირწევით როგორც ლერწამნი, ქართაგან ძლიერთა და ჩვენს კეთილდღეობას, აღიარებასა და გავლენას აღარაფერი უქადის.

ვაზის მოშენება ადამიანებმა მაშინ დაიწყეს, როცა მომთაბარეობა მობეზრდათ და ერთ ადგილას დაბინავება გადაწყვიტეს. ვაზი იყო პირველი ღუზა, რომელიც მათ დედამიწაში ჩაუშვეს. დარწმუნებული ვარ,  სიტყვა „ბინადარისა“ და „ბინის“ ეტიმოლოგიაც, სწორედ ბინეხთან (ლაზური), ვენახთანაა კავშირში. მე-19 საუკუნის დოკუმენტურ წყაროებში ბოგანო, უბინაო ხშირად გამოიყენება, როგორც სინონიმები, „უვენახოს“, ანუ უძრავი ქონების უქონელის, უპოვარის მნიშვნელობით. ვაპირებ, ამ საკითხს ერთი ფილოლოგიური კვლევა მივუძღვნა, თუკი დრო გამოვნახე და ციკლოპ  ჯამ-ჭურჭელთან  შერკინებაში არ დავეცი, ან ჭურჭლის სარეცხი ქიმიის ინტოქსიკაციით 300 000 წმინდანის სახელობის მართლმადიდებელ დედათა ჰოსპიტალში არ აღვესრულე.

ხვალიდან ორ დღეს იწვიმებს, მერე ვენახს შევესევით და სხლვას დავიწყებთ. ჭეშმარიტი თანასწორობა, ალბათ, ნიშნავს, რომ შენს შვილს მინიმუმ, ამ ცნობილი ლექსის ორგვარად წაკითხვის არჩევანი მისცე - „მოხუცი მამა (/დედა) მოხუცი მამა (/დედა), სასხლავით ხელში დადის ვენახში". ეს ხუმრობით, ისე კი, ვაზის ტირილი სწორედ ქალური მეტაფორაა - ზედმეტ რტოებს რომ შეუკვეცენ, იმ გოგოების გამშრალი ცრემლი, ბინაში რომ ფესვს გაიდგამს, იმ ქალების ჩამქრალი ვნება.