დღეს 19 ნოემბერს, ირაკლი ჩარკვიანს დაბადებიდან ორმოცდაათი წელი შეუსრულდა. ვერაფრით ვხვდები, როგორ შეიძლება ირაკლის და ბიძაჩემ მერაბს ერთი თაობა ერქვათ, ეს უბრალოდ დროის ობიექტურობის დეფექტია.

იმ დროის, რომელსაც ირაკლი მთელი ცხოვრების განმავლობაში ებრძოდა, ჯერ მორალურად კლავდა, შემდეგ კი ფიზიკურად. თავის მხრივ დრომაც იცოდა, რომ დადგებოდა წამი და პოეტი ირაკლი ჩარკვიანის სხეული არსებობას შეწყვეტდა. დრო გააკეთებდა თავის საქმეს, მაგრამ გამარჯვებას ვერ იზეიმებდა, რადგან ირაკლიმ დანაპირები შეასრულა - მან გადაცურა ზღვა და მშვიდი ცურვით მიუყვება უნაპირო ოკეანეებს.

მან ეს სიცოცხლეშივე შეძლო, უბრალოდ ჩვენ აღვიქვით გვიან.

ირაკლის სიკვდილის დღეს ბებიაჩემს ხუმრობით ვუთხარი, დაგერხა ბე, მარტო დარჩი მეთქი. ამ ორმა ადამიანმა გამზარდა, ერთი თეფშს მიცვლიდა, მეორე - ცნობიერებას.

სხვა რა შემიძლია ვთქვა? ვწუხვარ, რომ ჩემს შვილს აღარ ექნება საშუალება დიდ შემოქმედებას ცოცხლად, მშობლიურ ენაზე ეზიაროს. ის ვერასოდეს შეიგრძნობს "მეცხრე ბლოკიდან" გამორთული ელექტრო გიტარის დამანგრეველ  ძალას.

დღეს საქართველოს ისევ აკლია როკ ენ როლი და ირაკლი ჩარკვიანიც მაგრად სტკივა.