რამოდენიმე დღის წინ პეკინის ქუჩაზე 25 წლის ტრანსგენდერი მოკლეს და შემდეგ დაწვეს. ხალხის მხრიდან განსაკუთრებულ თანაგრძნობას არ ველოდი, თუმცა, ამ ამბავთან დაკავშირებით დაწერილმა კომენტარებმა ჩემს მოლოდინს გადააჭარბა.
უმეტესობა გაცხარებული ამტკიცებდა, რომ მან სიკვდილი თავისი ცხოვრების წესის გამო დაიმსახურა, ერთერთი მათგანი წერდა, რომ ის უნდა მოეკლათ, რადგან ღმერთმა კაცი ქალისთვის შექმნა და ქალი კაცისთვის და საბი ცხოვრების ამ წესს არ დაემორჩილა. ამ ფაქტმა განსაკუთრებით ლიბერალი მორწმუნეები აღაშფოთა, რადგან მათი აზრით მსგავსი დამოკიდებულება წინააღმდეგობაში მოდის ქრისტიანულ მორალთან.
"თუ ღმერთი არ არსებობს, ყველაფერი ნებადართულია" დოსტოევსკის ყველაზე ციტირებადი ფრაზაა, ირონიულია, რომ თავად დოსტოევკის ეს ფრაზა ზუსტად ამ ფორმულირებით არასოდეს უთქვამს. პირველად ეს ფრაზა ჟან პოლ სარტრიმ მიაწერა მას.
სარტრის აზრით, ადამიანის განსაკუთრებულობა თავისუფლებაშია, დანას, სახლს, გზას ყავს გამკეთებელი, დიზაინერი, მისი არსება წინასწარაა დადგენილი და დეტერმინირებულია, თუ ადამიანი ღმერთმა შექმნა თავისი გეგმის მიხედვით, ესე იგი ის წინასწარ დაგეგმილი იდეის განხორციელებაა, მისი არსება წინ უსწრებს არსებობას და ის თავისუფალი არ არის. მოკლედ რომ შევაჯამოთ, სარტრის პოზიცია ასეთია: თუ ღმერთი არ არსებობს ყველაფერი დასაშვებია, მათ შორის ადამიანის თავისუფლებაც, ამიტომ ჭეშმარიტი ეგზისტენციალიზმი ათეისტური ეგზისტენციალიზმია. ღმერთის მიერ ადამიანისთვის მინიჭებული ადამიანური ბუნების არსებობა, თავისუფლების იდეას ეწინააღმდეგება. ამიტომ რელიგიური პოზიციიდან კომენტარის ავტორებს ვერ შევედავებით, - ღმერთმა შექმნა ქალი კაცისთვის და კაცი ქალისთვის, ტრანსგენდერები "სძაგს უფალსა".
ნამდვილი ეთიკა ადამიანით იწყება და არა ღმერთით. ადამიანი ფიქრობს თავისუფლებაზე, თანასწორობაზე, სამართლიანობაზე, განსხვავებულ ადამიანებთან თანაცხოვრებაზე, იბრძვის იდეებისთვის და იდეალებისთვის, მსჯელობს თუ რა არის სწორი და რა - არასწორი.
ოდესღაც ადამიანებს მიაჩნდათ რომ მონობა ნორმა იყო, დღეს კი მსგავსს არავინ გეტყვით, არადა თავის დროზე რელიგია ამას ემხრობოდა. როდესაც საუბარია ეთიკაზე, ამაში ადამიანური ეთიკა უნდა მოიაზრებოდეს, ღირებულებათა ცენტრში უნდა იდგეს ადამიანი, მისი კეთილდღეობა და პირველ რიგში თავისუფლება, რომელიც განუხორციელებელია, თუ მთელ ეთიკას ყოვლისშემძლე მაგიური პერსონაჟის ნება-სურვილს დავუმორჩილებთ. თუ არსებობს ღმერთი, ესე იგი ადამიანის არსება წინ უსწრებს არსებობას და ადამიანის ცხოვრება ისეთივე მონური და წინასწარგანსაზღვრულია როგორც ნებისმიერი სხვა ნივთის.
რელიგიური ეთიკა, არა მხოლოდ არათავისუფალია, არამედ ტოტალიტარულია მთელი თავისი არსებით, ის არწმუნებს ადამიანს რომ არსებობს ყოვლისშემძლე, ყოვლისმცოდნე, უზენაესი ქმნილება, რომელმაც შექმნა სამყარო და სიცოცხლე. განსაზღვრავს ჩვენი ცხოვრების ყოველ ასპექტს, ფლობს მორალურ ჭეშმარიტებას, ქმნის წესებს რომლებსაც ყოველი ადამიანი უნდა დაემორჩილოს, აინტერესებს თუ რა ტიპის საკვებს ვუშვებთ საჭმლის მომნელებელ ტრაქტში, ვისთან, როდის და რა პოზაში გვაქვს სექსი, მუდმივად ითხოვს თაყვანისცემას და მის სასახელოდ შენობების აგებას. რელიგიური ტექსტების თანახმად ის პერმანენტულად ანადგურებდა კაცობრიობას, მორწმუნეების აზრით კი ეხლაც აგრძელებს ჩვენს დასჯას ჩვენივე უზნეობის გამო. რწმენა, სტოკჰოლმის სინდრომის მსუბუქი ფორმაა, განსხვავება იმაში მდგომარეობს, რომ მსხვერპლს არარსებული ტირანი უყვარს.
რელიგიური მორალის პრობლემა, საკუთარი სინდისის და სამართლიანობის შეგრძნების ავტორიტეტზე გადატანაში მდგომარეობს. ადამიანი, რომელიც დარწმუნებულია, რომ მისი მავნებლური ქცევა თახვედრაშია უზენაეს ინსტანციასთან (ღმერთთან, ფიურერთან, პარტიასთან) და საკუთარ თავს მის უშუალო ინსტრუმენტად აღიქვამს, ყველაფერზეა წამსვლელი, რადგან სინდისის ქენჯნის მიზეზი არ გააჩნია. ღმერთი ადამიანის ცნობიერებიდან უნდა გაქრეს არა მხოლოდ როგორც მოძველებული ჰიპოთეზა, არამედ როგორც არაჰუმანური ეთიკის მთავარი წყარო. წინააღმდეგ შემთხვევაში კი „თუ ღმერთი არსებობს, ყველაფერი დასაშვებია“.
